Weer Fraschlönjs dike bemätje
e Weestsiibrånings giiri hönj,
än e dikstere möisem lätje
beschööle et läichåchti lönj,
iinjsen stöö aw e wåcht iinj e flödj
awt schümfuchti uterst ood fååst,
ma wooge spoiten am e fötj,
en noomluusen, dristien gååst.
Di moon såch en dik wachtreele
sidlings tu di doom, weer hi stöö.
Hi köö goorniinj heelpere teele,
ouers seelew ham weere hi köö,
twüng reeglings ma ünnoosle kreefte
et dikshood iinj wooge än flödj,
dåt bai e ståmlaase beefte
di sooge önj Fraschlönj seet rötj.
Än fråågest eefter san noome,
sin jurtkamst, sin ätjhääw, san stånd,
fäist niinj swåår, törst de ouers ai schoome:
Sin saane önjt lönj san bekånd.
Da sääkere doome än dike,
weerbai je üüs följk heet bestånd,
än siie’s, en dik wal wike,
ja wiiljwe e reeg iinj e kånt.
(foon Bernhard Hansen, önjt Frasch ouerseet foon Enke Christiansen)
E wüset ma da oie
Awt lönj wus iinjsen en wüset,
bai har uk en hån tubai hüsed.
Lök, oie läid’s jenooch ma häi,
än dåt däi‘s was arken ainkelten däi;
dåt wjarn en påår sniise tuhuupe, sümiinj,
lök, dåt fün e wüset goorai hiinj!
Lamplik en korwful jü soomeld snüüs,
awt hood nüm’s e korw än lüp dan lüüs.
Eefter e stää nü ruchted’s harn gung;
ouers jü wus åliine, e wäi wus lung,
wan’s uk tulüp gåns stääwi än gau.
Nü toocht’s än beräägen sü gödj än sü nau,
hü jöör‘s har oie betåld köö füünj,
än dåt schölj je wörklik nån schååse düünj:
„Jawas!“ sü snååked’s wat schucht än wat slucht,
„heerfor fou ik såcht en riksdooler – rucht.
Deerfor kuup ik dan tou håne, kiik önj!
Dan hääw ik ine trii bai e hönj;
ål leede’s oie, än am en kort tid
koon ik wider hoonle än leed giilj bai e sid;
ik kuup nuch trii håne, trii hääw ik ål;
dan hääw ik seeks: Mör oie tu schål;
ik ferkuup e haleft, wat eefterblaft
wårt for schüklinge breet, dåt jeeft en draft!
Dan fou ik en hånehüs; tånk iinjsen am!
Än dåt namt nuch tu. Et wårt nuch jäiwer deeram!
Hu leede oie, hu brädje uk glik –
dü liiwe Good, ik wård je sü rik!
Ik kuup me tou gäis än uk en latj schäip,
e hoonel låpt bääder as önj e släip,
ma oie än håne, ma fäädre än ul.
Tuleest hääw ik man giiljpoose ful!
Ik kuup me en gris, en kü kuup ik uk,
huum wiitj, flicht kuup ik uk tou tu min luk?
Lök, dåt smat je wat ouf! Än bai en iirs tid
hääw ik tiinjste, hüs än sooken süwid.
Sü kamt bål en kjarl än wal fraie sü trüf,
hi frait am min hönj, än ik wård dan sin wüf!
Dan hi heet en börestää gruter as min!
Än deer wård ik sü fornaam, fiin än stult, sin,
ik lätj me ai ma stjååwerai geeke,
joo, ik schal waase än staile man neeke!”
Än jüst sü, as jü dåt sää, sü däi’s et dan.
Plååsch! Tu boums wjarn da oie dilglan!
Deerma wus e soolihäid har oufliird –
än dåt wus önj wörklikhäid ai sü ferkiird!
(foon H. C. Andersen, önjt Frasch ouerseet foon Enke Christiansen)
Wat täält
„Wurd lokelk“, saad Mam, „det as wichtig!“
an stjüürd mi ufsteed.
„Bliiw iarelk“, saad Aatj, „det täält uun a wäält“,
an keeft mi en faarkoord.
„Kem weler“, saad min saster
an toog do uun min rüm am.
„Ferjid üs ei“, saad a waagen.
„Ik san, huar du beest“, rept a winj.
„Ik gung mä di tu’t aanj faan a tidj,
ik wise a wai,
wan’t leewent jonk skiint“, saad a muun
an stjüürd a flud för min rais.
Ellin A.Nickelsen
Wat boowen uun leit
Raid taag of hard taag
letj wönger mä rütjen
– of uk ei –
det banen täält
ei det bütjen
hartsaag.
Apredet nögen
wat en stood, stun’r hüsing
– wat en skun –
fölsis leesig
üüb at eilun
jilsaag.
As uk’t fering ens
leesig skan bluat, nögen racht
– an ei muar –
täält det bütjen
ei det banen?
Ünsaag.
Feesteeg of eilun
heest lun of uk ei lun
– uun a wäält –
teenk an snaake
din spriik, det täält.
Hoodsaag.
San uk föl‘n faan üs
muar uun a freem aran
– kem jo tüs –
drem‘s uun’t ual spriik
do haa’s en taag
Hauptsaag.
Gud smaag of ring smaag
hüs mä rütjen of uk ei
– boowen uun –
leit det banen
ei det bütjen
gratst saag.
Ferjid ei, waare
hual uun a wurden feest
– an swaare –
uun din aanj tong
leet di do treest!
Din saag.
Wike ei, dike
driiw det taag jin a winj
– a flud komt –
Hual din spriik jong
Ölers ferswant
Üüs saag.
Ellin A.Nickelsen
memmeskurte
jou my in stimme en
ik sil in taal sprekke
de memmetaal yn my
ytsje hettinga
ZUSTERS VAN GENADE
De grote bard is naar zijn muze vertrokken, mijn eerste herinnering aan de muziek van Leonard Cohen gaat ver terug in de tijd: in 1974 ( ik was 17 ) werkte ik op een passagiersboot die over de Rijn voer. In de hut naast die van mij lagen mijn vriendin en de barkeeper met Cohen op de draaitafel.
Zij draaiden de hele nacht zijn L.P, de teksten kon ik dus letterlijk dromen!
Op de “ Sisters of mercy “ sliep ik in, later las ik dat hij dat nummer ook ’s nachts heeft geschreven. Zij inspireerden mij tot deze tekst.
Zusters van genade
we klonken met ons lichaam
dronken van de boeren
met hun spades in midden-aarde
op het leven tot op het bot vergaan
we beenden hoger dan het sluitstuk
kooiden de oude blinde zondaar
zongen voor hem van stom geluk
we trokken krijgers in kimono aan
ze wasten zichzelf schoon
in de vaders naam
in onze handen
we klonken met ons lichaam
op het leven tot de dood
Astrid Salman
OLDEHOVE
De scheve toren van Leeuwarden
is de scheve toren van Pisa
niet. Hoewel zijn hellingshoek
niet voor hem onder doet.
Hij is ook oud, ouder misschien,
fraai gerestaureerd en
in de zomer te bezichtigen.
Er zijn zelfs souvenirs te koop.
De scheve toren van Leeuwarden
heeft eigenlijk alleen de pech
niet in Pisa te staan.
Van de toren, zegt de gids,
kan men genieten van
een schitterend uitzicht.
Iets wat op de toren van Pisa
onmogelijk en streng verboden is.
De scheve toren van Leeuwarden
heeft eigenlijk maar één probleem:
er ligt te weinig buitenland omheen.
Dus landgenoten, Leeuwarden
ligt nóg verder weg dan u dacht.
De taal die er gesproken wordt
is exotischer dan Italiaans.
En ook in de bijna vrije
republiek Fryslân eet men
vreemde spijzen en rijden
bussen en treinen niet op tijd.
Kom dus naar de scheve toren
van Leeuwarden. Leun er tegen
in de regen terwijl uw vrouw
of vriendin u vereeuwigd.
Jan Sibbel
Poésie pure
Als je op een boek of bundel
de naam Obe Postma ziet staan
weet je dat het om gedichten gaat;
verfijnd, Fries en helder van taal.
Maar lees je op een bestelbus
tussen Idskenhuizen en St. Nicolaasga
OBE POSTMA KRAANVERHUUR
dan weet je dat je te maken hebt met poésie pure.
Jan Sibbel
Tijd
De tijd rekt zich uit
de draden met toen
worden flinterdun
ze trillen zich leeg
en hernemen zich
gisteren vervaagt
maar het vroeger
dat zo veel bevat
wat je vergeten wilt
keert zich tegen je
de goede dingen
lijken al te schaars
tot de boel knapt
en er niks meer is
Mark Glotzbach
FIER FAN KÂLDE DROKTE
Fier fan kâlde drokte
skilderje ûntelbere gerskes
de wrâld skjin grien. Sportyf
meitsje de sprútsjes plak foar
giel en wyt en read en brún.
Fier fan kâlde drokte hâlde wite
wolken feest mei de fel blauwe
loft, boartet de sinne mei grien,
giel, wyt en read en brún.
Roppich fret ik alles mei myn eagen op,
oant yn it iisskjinne wetter sjansende
kikkerts de stilte sjarmant
oan smots kweakje.
Sa’t ik sin krij oan
sûpengroattenbrij,
mei sjerp.
Martsje Mud
haadsaak
namme hat sa west
doaral minskenamme
steesoan skriuwst in
byld as teken fan bestean
fan wat stiet op nij.
skriuwst op ’t tin
perkamint mei kerrel
sân, noch lytser dan…
dochs it hat sa west.
en fan ljochtjierren
besocht, ivige romten
oan en oan passanten
’t nij berne…
bliuwend dyn inket
droech fan kerrel
sân bewarret namme
ta ’t jimmerduorjend.
Jelle Zwart
haadsaak
út de losse hân
snij út losse hân yn stikken
in rûchwei kante lape grien
sjoch it fol mei kij mei skiep
beheind troch feart troch hikken
pleatsen rûnom – sa hjir en dêr
in tsjerke – toer en eker ta geriif.
lit wite wolken liuwen driuwe
op in sêft blau loftenskyld dat
fûgelkloften de paden wiist op
reis nei fierste dreamlannen
it ritueel fan goaden stjoerd
mânsk yn ivige wikselingen
sjoch noch reade knoffelige hannen
winterdei stiiffêst brune bannen
binen fan redens ûnder ta riden ree
sleatten strak as strjitten stielblau
swart hast foarmje iggen paden yn
snie omseamje fynstikelige beammen
op simmerdei de griene kartelrâne fan
dunen lâns Noardsee’s sânige kust
in read skip leit dêr op it strân
troch wylde stoarmen efterlitten.
noch blinkt tichtby de moaiste wrâld
ús waadsee as bitterswiet nea tocht
der sjongt in taal lit klanken twaris
priuwe it lûd fan boartlike fioelen
Jelle Zwart
sirkel
Dit is de inspiratie voor het gedaan
When a rocket blows and, and everybody still wants to fly
Some say man ain’t happy truly until a man truly dies
Oh why, oh why?
Sign o’ the times, unh
Time
Time
Sign o’ the times mess with your mind
PRINCE – Sign “” The Times – 1987
de rein plakt oan de ruten
yn ’e bus nei hûs ta mei de radio oan
bin ik ûnderweis
yn in waarme ûnderstream
bin ik tiid en tagelyk
gean ik einleas de west om
fan tongerwolken en buien
en kij op gers
en dingen net sein en doarpen
mei fan dy iere bernefytsen
en beppe har griene blikke
op ’e radio sit dyn stim fan binnen
as earder witst noch dy simmer
dat ik grut wurde soe
witst noch dy kear
dat ik dyn wurd
de stoarm boazet oan
it is tiid
de wynmûnen sitte der fol fan
de seediken kinne it net keare
ûnderstream
Soepboer Albertina (1969)
Op de Harlinger pier
Als een versteende reuzenslang
ligt de pier te bakken in de zon
vanuit het kraaiennest van de Atlantis
wil je een vogel uit de hemel plukken
en die kraan van Figee een duwtje geven
Kite-surfers springen een gat in de lucht
landend vergruizelen zij het golvende licht
met je kop in de wind draai je alles de rug toe
om gretig de zoute zeeziel in de ademen
Eens was Harlingen mijn poort
van jongensdroom naar werkelijkheid
ik ging naar zee, de Wieka mijn schip
de armen van de hoofden lieten me los
en de donkere vinger van de Pollendam
wees me het oneindige water aan:
dáár, vaar de Vliestroom maar door
nu, al jaren gedoemd aan land te zijn
loop ik de pier op, steeds tot het eind
Astrid Salman
Mark Glotzbach