Flamingotulpen Tulpen steane allegear op ien skonk, ornaris
fyn ik dat se fan plestik lykje. Sa netsjes, sa strak.
Fan dat krekt-net-nasjonalisme, stellen fan de Turken,
of, no ja, oernaam, kaapt, claimd. Wat dan ek.
Mar se binne fansels fan harsels.
Hjoed steane se noch hieltyd op ien skonk,
mar no lykje se oars. In tún fol flamingotulpen
lit my beseffe dat se fleane kinne.
Ik wist net dat tulpen fleane koenen. Rôs-oranje
mei griene stelten. Se binne bysûnder, sa sûnder snaffel.
Op ien skonk, út te rêsten fan de flecht út lannen
dêr’t ik ek hinne fleane wolle soe, dêr’t ik
net hinne fleane kin, want dêr hear ik net. Mar
ik hear de flamingo’s flústerjen: se wolle mei
nei hûs. Dêr hear ik wol. Dus, ‘hupsaflupsa’
flústerje ik werom. Tsjin better witten yn plôkje ik se
ien foar ien en nim se mei. Krij my by de hân!
Ik fiel dat se tiden drûch stien hawwe, se langje
nei geile grûn, in plak dêr’t se losbannich libje kinne.
Thús set ik se yn in faas mei wite wyn. Dit is in frij lân.
Eelke Veltman