fersen/gedichten
Op freed 21 novimber 2008 waard yn ‘e Linnaeus Boekhandel te Amsterdam de fjirde fersebondel presintearre fan Marijke de Haan (Blauhús 1938).
De dichteresse publisearre earder twa Hollânsktalige bondels en ien Fryske: Om utens thús (Frysk en Frij 2004).
Dizze fjirde bondel –Kavel mei útsicht-met uitzicht – fersen/gedichten-befettet fyftjin sawol Hollânske as Fryske fersen en dêrneist trettjin Fryske gedichten mei in Hollânske oersetting fan ‘e dichteresse.
Resinsjes (fragminten)
De fjirde dichtbondel fan Marijke de Haan (* 1938 yn Blauhús) is twatalich. Net elk gedicht wurdt yn beide talen levere, dat kinst foar in part neigean yn watfoar taal in gedicht ûntstien is. It folgjende gedicht komt allinne yn it Hollânsk foar:
ZATERDAG 8 APRIL 2006
/ ode aan Gerard Reve
zaterdag 8 april – uitbundig bloeiende ribes
in de tuin geplukt in kleine takjes en trosjes
gehakt gelegd rondom een zielegrafschrijn
opgericht vandaag geplengd een rode wijn
gezien het peilloos diep verlangen
in mysterie van samenhangen
geilheid geheiligd – dit moment bestemd
voor eeuwig: o Dood, ik hoor Uw Stem
(s. 20)
Op 8 novimber 2008 is Kavel met uitzicht / mei útsicht presintearre yn Amsterdam. Utjouwerij Frysk en Frij hat noed stien foar dizze moaie útjefte. Robert Seton mei syn ‘speaking name’ mei hjir ek wolris neamd wurde as boekfersoarger; in kein boekje hat er foar soarge!
De gedichten fan Marijke de Haan binne licht fan toan en op side 46 fynst sels in slagge lofsang, in psalm gewoan. Ek is se in maatsje fan De Lytse Prins, dat makket har dûbeld oantreklik. Op dit plak sjo ik dy it fers dat op side 40 stiet:
SLOMMER
slommerjend boppe ‘De herfstkreet van de havik’
de waarme sinne ’n swoele wyn oer ’t waad
komt Brodsky oer it wetter op mij ta
omfleugele oant yn myn oanbegjin
wekker djip yn myn skurte weagjende gloede
alhiel út ’e skroeven oant yn ’e bonken
reitsjen oan ’n kearn fan wûnder lok
it ljochte fan ’e ierde dwers troch de groeden
In meartal, wylst it mei dy iene groede takind hie, tocht ik even by it lêste wurd, mar ja, ik bin de dichter net en as lêzer frij om de n wei te moffeljen as my dat better útkomt. (jqs)
Dat is nochris wat. Leist in bytsje foar mek by ’t wetter en Joseph Brodsky komt op jo ta. Ris wat oars as de sjokoladebrúne Labrador dy’t, krekt út it wetter wei, beslút him by jo efkes út te skodzjen om dêrnei it pakje mei koekjes mei te nimmen. Dêr wurde jo dochs mar grou fan. Goeie hûn.
Op http://boeklog.info/2005/05/10/herfstkreet-van-de-havik/ omtinken foar de herfskreet fan Brodsky. Brodsky hat ek yn oar wurk it wetter wol aardich by de ein hân.
Yn ‘Watermark’ bygelyks. Hy skriuwt: “(…) I always thought that if the spirit of God moved upon the face of the water, the water was bound to reflect it. Hence my sentiment for water, for its folds, wrinkles, and ripples, and—as I am a Northerner—for its grayness. I simply think that water is the image of time, and every New Year’s Eve, in somewhat pagan fashion, I try to find myself near water, preferably near a sea or an ocean, to watch the emergence of a new helping, a new cupful of time from it. I am not looking for a naked maiden riding on a shell; I am looking for either a cloud or the crest of a wave hitting the shore at midnight . That, to me, is time coming out of water, and I stare at the lace-like pattern it puts on the shore, not with a gypsy-like knowing, but with tenderness and with gratitude.”
Lês no it gedicht fan De Haan noch mar in kear. Is fierdere refleksje fan myn kant oerstallich? Moai. (edg)
ensafh., Frysk literêr tydskrift, jiergong 1, nûmer 6, Jacobus Quiryn Smink/Edwin de Groot, oktober 2009
